دوج پاور واگن مدل ۱۹۴۶، یک اسطوره به تمام معنا!
اسم پاور واگن یک اسطوره است و یاد و خاطره قوی‌ترین و مجهزترین پیک‌آپ هفتاد سال گذشته را در ذهن‌ها زنده می‌کند. حتی امروز هم اسم پاور واگن تحت برند Ram زنده مانده است و به تجهیزات بی‌نظیر آفرودش می‌بالد. تجهیزاتی که در کمتر خودرو امروزی دیده می‌شود.
داستان بعد از جنگ جهانی دوم و از زمانی آغاز شد کمپانی دوج تصمیم گرفت نسخه‌ای شهری از کامیون‌های نظامی سری WC تولید کند. با شروع سال ۱۹۴۶، اولین پاور واگن دو دیفرانسیل به عموم مردم فروخته شد. با این که در آن زمان جیپ ویلیز هم در بازار موجود بود، ولی پاور واگن برای کار در مزرعه و باربری کاربرد بیشتری داشت. کفی ۲۴۴ سانتی‌متری و سیستم تعلیق قوی و محکم به این پیک‌آپ توانایی حمل باری به وزن ۱۳۶۰ کیلوگرم را می‌داد.
نیروی پیشران این پاور واگن‌های اولیه را موتورهای خطی و شش سیلندر تأمین می‌کردند. موتورهای ۲۳۰ و بعدها ۲۵۱ اینچ مکعبی نیرو زیادی برای حمل بارهای سنگین تولید می‌کردند ولی در مقایسه با موتورهای مدرن امروزی مانند موتور ۶.۴ لیتری و ۸ سیلندری که روی دوج Ram پاور واگن مدل ۲۰۱۴ سوار شده است، حرف زیادی برای گفتن ندارند. با این حال، پاور واگن در آن سال‌های اولیه برای خودش برو بیایی داشت.
تولید پاور واگن اصلی تا دهه ۸۰ میلادی ادامه پیدا کرد، هر چند بازطراحی کاملی که اواسط دهه ۶۰ بر روی آن انجام گرفته بود به آن قیافه‌ای مدرن و کمتر نظامی بخشیده و نرمی و راحتی آن را بالا برده بود. بعد از دهه ۸۰، پاور واگن تولید نشد تا سال ۲۰۰۵ که کمپانی دوج آن را تحت عنوان Ram 2500 احیاء کرد. با این که امروزه کمپانی دوج به تولید پیک‌آپ‌های Ram رو آورده است ولی نام پاور واگن همچنان زنده باقی مانده است.
با این که در خلال این سال‌ها نسخه‌های گوناگونی از پاور واگن به بازار آمده است، ولی همان اسب‌های بارکش اولیه هستند که نام پاور واگن را در تاریخ صنعت اتومبیل‌سازی ماندگار کرده‌اند.
طراحی بدنه
طراحی پاور واگن به گونه‌ای بود که از عهده انجام هر کاری برمی‌آمد. لوازم جانبی بسیار کمی به خودرو متصل شده بود و همه چیز هدفمند بود و کاربرد داشت. گلگیرهای پهن و تخت برای این که چراغ‌های بزرگ و راهنماها را روی خودشان جا بدهد عالی بودند و هنگام تعمیر موتور میز کار خوبی در اختیار مکانیک‌ها می‌گذاشتند. جلو پنجره بسیار کاربردی بود و طراحی‌اش نمونه‌ای بازر از جلو پنجره خودروها و پیک‌آپ‌های آن دوران به شمار می‌آمد. کابین صاف آن پنجره‌هایی بزرگ داشت و سه نفر را در خودش جا می‌داد.
کفی بار ۲۴۴ سانتی‌متری قلاب‌هایی برای رد کردن طناب و بستن بارها داشت و تایز زاپاس نیز در کنار خودرو تعبیه شده بود. کمپانی دوج پیکربندی‌های مختلفی برای قسمت عقب ارائه می‌داد و می‌شد از آن به عنوان آمبولانس نظامی و یا نفربر به همراه روکش برزنتی نیز استفاده کرد. با این که پاور واگن برای استفاده شهروندان عادی ساخته شده بود ولی ظاهراً افراد عادی به پیک‌آپ‌های غول‌آسا بیشتر علاقه نشان می‌دادند.
بعضی از مدل‌های دوج پاور واگن به یک وینچ ۵۰۰۰ پوندی و سپر بسیار محکم مجهز بودند، تایرها نیز از همان نوعی بود که در خودروهای نظامی به چشم می‌خورند.
طراحی داخلی
مانند بسیاری از پیک‌آپ‌های آن دوران، داخل کابین پاور واگن زیاد شلوغ نبود. صندلی‌هایی با روکش وینیل، شیشه بالابرهای دستی، دنده دستی و چند آمپر ساده تنها چیزهایی بودند که داخل کابین دیده می‌شدند. این رویکرد ساده‌گرایانه هزینه‌ها را پایین می‌آورد و تعمیر را به کار آسانی تبدیل می‌کرد. گفتنی است این تم ساده و خالی در پیک‌آپ‌های مدرن امروزی وجود ندارد و حتی گرمکن صندلی و رادیو ماهواره‌ای نیز روی آن‌ها تعبیه شده‌اند. بهتر است بدانید نسل دوم پاور واگن که تولید آن از سال ۱۹۶۴ تا پایان دهه ۶۰ ادامه پیدا کرد جزو اولین پیک‌آپ‌هایی بود که شش سرنشین را در خودش جا می‌داد و این کار در آن دوران بسیار ساختارشکنانه به شمار می‌آمد.
پیشرانه
پیشرانه اصلی پاور واگن یک موتور ۲۳۰ اینچ مکعبی یا ۳.۸ لیتری بود که از شش سیلندر با آرایش خطی استفاده می‌کرد. این چیدمان بسیار جمع و جور و قابل اعتماد بود و باعث می‌شد این پیشرانه ۹۴ اسب‌بخار نیرو و حدود ۲۵۱ نیوتن‌متر گشتاور تولید کند. یک کاربراتور استورمبرگ نیز وظیفه سوخت‌رسانی به موتور را بر عهده داشت.
نسل بعدی پاور واگن‌ها به یک موتور حجیم‌تر شش سیلندر و ۲۵۱ اینچ مکعبی مجهز شدند. این موتور ۴.۱ لینری شباهت زیادی به موتور کوچک‌تر قبلی داشت با این تفاوت که قدری نیروی بیشتر تولید می‌کرد.
هر دو موتور در کنار یک گیربکس دستی چهار سرعته قرار می‌گرفتند و نیروی لازم برای کار در مزرعه یا حمل بارهای سنگین را در اختیار این اسب بارکش قرار می‌دادند.
کلام آخر
دوج پاور واگن در گذر زمان امتحانش را به خوبی پس داده است و توانسته تا امروز نیز در خط تولید کمپانی دوج باقی بماند، یعنی پس از حدود ۷۰ سال از اولین تولیدش. نسخه‌های اولیه این خودرو همه جا می‌رفتند و همه کار می‌کردند. این پیک‌آپ‌های قدرتمند برای خودشان اسطوره بودند و به آمریکا کمک کردند خودش را بعد از جنگ جهانی دوم احیاء کند. طراحی کلاسیک و موتور بسیار قوی و غول‌آسا از این دوج یک اسطوره تمام عیار می‌سازد. البته ممکن است دوج پاور واگن امروزی حتی یک مورد مشابه با نسخه‌های دهه ۴۰ را نداشته باشد ولی همان روح در کالبدش وجود دارد و از همان قدرت و صلابت دم می‌زند.
